KALBİM IRAK

                                     

şiirlerimin  rengi  yok. söyledikçe  sönüveren  imge  ve  eşyâda  can  

bulamayan  anlam… cismi  sağılmış  bir  hayâl  sürüsü, sahipsiz  uğultuların

peşinde…  renk  hücumuyla  sarhoş  bir  çocuğun  kalbinde  kuruyan  deniz

ve  sözü  aldatan  hayat  eskizleri… gökyüzünün  rengi  yok,  cıvıldayan

bahçelerin  ve  rüzgarın  saçlarıma  ot  kokularıyla  inen. sabahın  rengi  yok.

yokluğu  bağırıyorum,  kornalar  konuşuyor  biteviye,  kahkaha  fişekleri

açılıyor  apartmanların  üzerinde,  imâların  adım  başı  alevleniyor  barutu.

işporta  tezgahlarına  çocuk  gözleri  diziliyor,  beklemenin,  hep  beklemenin

yosunlu  taşıyla  cilalanan  gözler… asfalta  adım  atıyor  kuş  ürkekliği  ve

kükreyen  devinim… hız  ayinlerinin  cılız  belleğinde  çürüyen  devrim.

kederin  kuşatılmış  hayvanı  çarpıyor  kalbime, saklı  ormanların  uğultusu

betonda  çiçekleniyor. saydam  haykırış,  çırpındıkça  rahme  düşen  delilik…   

kalabalıklara  koşuyor  hıncım,  yapıştığım  yakalarda  renk  şarkıları,  sentetik

kokular  ve  intihar… ellerim  çürüyor,  ayrışıyor  hücrelerim,  çocukluktan

 kalma  buğular  yükseliyor  göğe,  sesimden  çatlayan  damar  uzaklaşıyor.

uçmayı  denemek  soyunurken  ruh,  uçurtma  şenliklerinde  kaybolan 

bir  kasnaklı  hüznüyle. karalanmış  katedrallerin  üzerinden  savrulmak

toprağa,  şiir  kanamak  dağılırken  kemikler,  çözülen  bilinçte  çakan

son  imgeye  gülümsemek  bilgece… anlatılamayan  dehşet  ve  huzura

büyüyen  açlık  üzre  yaratılmış  her  ceset,  bir  yanıttır  çünkü  tarihe.

yeryüzünün  ölüm  kıskacında  yitirmek  anonim  sevinci,  Mezopotomya’da

vurulan  bir  çocuk  olmak… çölün  kara  kanıyla  emzirmek  şeytanın 

susamışlığını,  sır  olmuş  gazellerden  gül  kokusu  derlemek  ve  alev

 toplarından  ayıklamak  çağın  yazgısını. kıyılarda  çiftleşen  suyun  rengi  yok,

hurma  gölgelerinin  ve  yas  sözcüklerini  susan  aklın… isyanın  rengi  yok.

fethedilmiş  masalların  parçalanmış  mantığı,  lambaya  sığınan  cin,

sora  sora  yitirilmiş  Bağdat… artık  vahşetle  kıpırdanıyor  heyecan, hazzın

iktidarsız  hükmü  seyirlik  yıkımlar  arıyor  ve  siliniyor  şiirin  büyük  ülkesi.

çaresizliğin  rengi  yok, söylemin  ıssız  kıyısında  kalbimin  Dogu’su  kanıyor.

                                                                             

                                                                        MURATHAN ÇARBOĞA

HAYATA MANİFESTO-2007