6 Şub 2017

ATEŞİN AŞKI


"Eğer  Avrupa  ruhunu  çağırırsak  kim  gelecek? Adorno mu, Mengele mi?"    
                                                                                                    Enis  BATUR                                                


               

küfrün  yankısıyla  bilenen  uçurumlara  atılmış  gölgem. acının  sınırı,
ruhun  sınandığı  kanlı  formül… ikizim  vurulmuş  aczin  ibadetinde.
sözcükler  koparılmış  ürperen  siluetimden, talan  edilmiş  sabaha
çiy  düşen  rüyalarım. şiirimden  dolanan  urgan  sarılmış  boğazıma.
uyak  olsun  diye  ölüm,  gülün  suya  konuştuğu  yerde  dağlanmış  sözüm.

kamaşma… akşamın  çağa  yarılmış  bedeni… neon  ışıkları  saldırıyor
dört  bir  yandan, kopan  uzuv  ve  eksilen  ruhun  kaldırımlara  dökülen       
şavkı. kalabalığın  arasında  kaybolmuş  bir  çocuk  ağlıyor  büyüyen
gözleriyle. oysa  gözlerim  küçülüyor  yüzümde,  neden?  karanlığın yasak  
  lezzeti  sunuluyor  çorak  dudaklarıma,  çöl  kuşları  geçiyor  sesimden.

çığlığı  yadırganan  bir  ahraz  şiirim,  yılkıya  devrilen  rüzgârın  ölümü…
tanrıyı  keşfetmenin  hazzıyla  bakıyorlar  suskunluğuma, sözcükler
bekliyorlar  aykırı  hünerimden,  boynu  bükük, evcil  söylemler… ürkek
heyecanları  kollayan  hayvanlar  soluyor  içlerinde, karanlığın  kokusunu
duyuyorum. şapkamdan  çıkan  ölülere  uluyorlar  öfkeyle,  susuyorum.


sınıf  atlama  hevesinin  vejetaryen  homurtuları,  zaferin  uzunlarını
yakan  jilet  gibi  otomobiller, arz-talep  aşkları  ve  kapital… hesaplanmış
kehanetler  istiyorlar  ezilmişliğimden, sentetik  çiçeklerden  baharı
umuyorlar, betonu  suluyorlar  gün  aşırı, toprağın  çatlayan  susuzluğunda.
çocukların  solgun  kederinden,  simyasını  kazıyorlar  ölümsüzlüğün…

ışık  boğulsun  için  yarılmış  kalbim, ölü  kelebekler  avuçlanmış  düşlerimden.
zamanı  anımsamak  günahın  yontularında  ve  neşterin  izinde  şeytanın
hükmünü. karalanmış  masumiyet  ve  kan   kokusu,  gülüşlerin  tereddütünde 
salyalanan  hayvan. ete  susamış  günlerin  pişmanlığı  ve  açlığı,  uslanmaz 
karanlığın. pıhtılaşan  sözcüklerin  üzerinde  unutulmuş  uluyan  zaman.

ipe  çekilmiş  tanrının  diliyle  anlatmak  cehennemi, toprağın  çocuklarına
yağmurun  şefkatini  çiselemek… ateşin  aşkı  kanıyor  deşilen  bedenlerden, 
şeytanın  gülüşü   bu. müjdeler  olsun  cellâdın   çoğalan  çocuklarına. parmak 
uçlarında  sivrilen  nefret  ve  hırıldayan  zafer…Dr. Mengele  yaşıyor  hâlâ…

                                                                                 MURATHAN ÇARBOĞA
                                                                             HAYATA MANİFESTO-2007

                       

                         

                         

                       


Hiç yorum yok: